آیت الله سبحانی در پیامی به کنگره بین المللی سبط النبی(ع) با تاکید بر اینکهامامان همگی مظهر تقوا و روش هستند و تقوا در همگی شان مشترک و روش در تمامی شان متفاوت است گفت:صلح امام حسن(ع) انقلابی ترین نرمش تاریخ بود که تحمل رنج طاقت فرسای آن را هیچ کس جز پسر علی (ع) آن هم توسط درک عالیترین درجات ایمان قادر به انجامش نبوده و نخواهد بود همواره بحث برانگیز و سوال آفرین بوده است.
آیت الله سبحانی خاطر نشان کرد: فریاد و جانفشانی حسین (ع) بدون صلح برادر امام حسن(ع) این چنین در تاریخ به ثبت نمی رسید.
متن کامل پیام آیت الله سبحانی به شرح ذیل است:
در آغاز سخن از پدید اوردندگان این فضای روحانی که به عنوان تجلیل و تکریم سبط اکبر یعنی حسن ابن علی (ع) گل زندگی پیامبر(ص) برپا شده است صمیمانه تشکر می شود. شخصیت های تاریخ ساز بر دوگونه اند 1- گاهی شخصیت هایی تاریخ سازعصر خود بوده و حرکتی در زندگی خود پدید می آورند. اما چون از صداقت و درستی برخوردار نمی باشند مرگ انان سبب بسته شدن پرونده زندگانی انها می شود. 2- انسان های والایی که دارای عواطف و فضایل انسانی بوده و بالاخص از عالم بالا موید بوده اند حرکتها و امواجی را در زندگی بشریت پدید می آورند که هنوز به سیر خود در این دریای بی کرانه ادامه می دهند.
هر چند به این زودی به ساحل نمی رسند انان همان پیامبران و اولیای الهی هستند که نمی توان برای شخصیت انها غالب گیری کرد و به صورت محدود سخن گفت. زندگانی حسن بن علی (ع) در عصر پیامبر (ص) و پس از وی در عصر خلفای سه گانه آن گاه در عصر خلافت امیر مومنان سپس در دوران خلافت کوتاه خویش و پس از صلح با معاویه هر کدام برای خود پژوهشی خاصی می طلبد و تشریح آنها در گرو نگارش موسوعه است ما فقط به گوشه هایی از شخصیت آن حضرت اشاره می کنیم نیمه ماه رمضان انگاه که دخت گرامی پیامبر نخستین فرزند خود را تقدیم پدر بزرگوار کرد غریو شادی خانه نبوت را فرا گرفت. رسول خدا شخصا کام او را برداشت و او را حسن نامید و فرمود: هیبت و عظمت من در فرزندم حسن بن علی تجلی خواهد یافت.
مورخان می گویند دارای وقار و هیبت و عظمت خاصی در برابر بینندگان بود پیامبر(ص) در دوران کودکی او به تکریم او می پرداخت هر موقع حضرت حسن (ع) کناره سجاده پیامبر (ص) می آمد پیامبر او در بغل می گرفت و به نماز می ایستاد و درباره او و برادرش حسین (ع) چنین می گفت: خدایا من این دو را دوست دارم تو هم انها و هر که انها را دوست دارد دوست بدار او کانون فضایل و مناقب بود و دشمن بر هیبت و عظمت و شجاعت و دانش و سخی و حلم و بردباری او اعتراف داشت او در جنگ صفین شجاعت خود را به نمایش گذاشت و در مذاکره با خوارج و گروههای مختلف مظهر علم نبوی بود و در سخاوت بخشش او همین دست که سه بار همه دارایی های خود را با فقیران تنفیذ کرد بیشترین سخنان مورخان تحلیلگران در قرن اخیر روی صلح او با معاویه متمرکز می شوند خوشبختانه محققان اسلامی در این قرن پرده از حقیقت صلح و علل و پیامدهای آن برداشته و حقانیت او را در این صلح به روشنی ثابت کرده اند و در این میان کتاب صلح الحسن تالیف مرحوم آل یاسین از ارزش بالایی برخوردار است.
علامه مجاهد سیدشرف الدین عاملی ضمن مقدمه ارزشمندی که بر این کتاب نوشته چنین اورده است: صلح حسن (ع) یا به عبارتی متارکه آتش بس وی با معاویه را شاید بتوان یکی از دشوارترین مراحل سیر امامت در دنیای اسلام نامید. این انقلابی ترین نرمش تاریخ نیز و تامل رنج طاقت فرسای آن که هیچ کس جز پسر علی (ع) ان هم توسط درک عالیترین درجات ایمان قادر به انجامش نبوده و نخواهد بود همواره بحث برانگیز و سوال آفرین بوده است و متاسفانه غرض ورزان به قلم غرض و جاهلان به دیده جهل این شگرد ایمانی را در پرده تحریف و ابهام پیچیده اند امامان همگی مظهر تقوا و روش هستند تقوا در همگی شان مشترک و روش در تمامی شان متفاوت است. روش علی (ع) در دو مرحله سکوت و خروش راهگشای امت می گردد. شیوه حسن در مرحله اول روش پدر و راه حسین (ع) در مرحله دوم ان شکل می گیرد علی بی سکوت خروش و شهادتی هشداردهنده و حیاتبخش نمی داشت.
فریاد و جانفشانی حسین (ع) نیز بدون صلح برادر این چنین در تاریخ به ثبت نمی رسید در هر حال ریحانه رسول خدا پس از انکه ناخواسته به صلح تن دهد و به معنی دقیقتر صلح در او تحمیل شد کوفه را به قصد مدینه ترک کرد و در طول اقامت خود در مدینه به تربیت انسانها مومن و به بیان حقایق و معارف اسلام برداشت و عملا چهره کریه معاویه و اهداف پلید او را برای امت روشن کرد.
در پایان درود بی پایان خود را به روح ان امام همام فرستاده و می گوییم سَلام اللهِ علیهِ یَوم وُلِدَ، وَ یَوم استُشهدَ و یَوم یُبعثُ حیّا.
«اللهم عجل لولیک الفرج»
« لبیک یاخامنه ای؛لبیک یا حسین است»
امام آن وقتی که تنها بود، مبتلای به ترس نشد، مبتلای به یأس نشد؛ آن وقتی هم که همه‌ی ملت ایران یکصدا نام او را فریاد زدند، بلکه ملتهای دیگر هم به او عشق ورزیدند و این را ابراز کردند، دچار غرور نشد. آن وقتی که خرمشهر به وسیله‌ی متجاوزین عراقی از دست رفت، امام مأیوس نشد؛ آن وقتی هم که خرمشهر را رزمندگان ما با دلاوری و فداکاری خود گرفتند، امام مغرور نشد؛ فرمود «خرمشهر را خدا آزاد کرد»؛ یعنی ما هیچکاره‌ایم.